زندانی سیاسی زینب جلالیان زیر فشارهای روحی – روانی برای ابراز ندامت و همکاری با وزارت اطلاعات همچنان در بند قرنطینه زندان یزد محروم از حق تماس و ملاقات بسر میبرد.
به گزارش کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام به نقل از شبکه حقوق بشر کردستان، زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد زینب جلالیان همچنان در بند قرنطینه زندان یزد، محروم از حق تماس و ملاقات با خانواده‌اش، در تبعید بسر میبرد.
در این گزارش به نقل از نزدیکان زینب جلالیان آمده است: «از زمان انتقال خانم جلالیان به زندان یزد وی تنها یک بار موفق به تماس تلفنی کوتاه با خانواده اش شده است. او در این تماس به خانواده اش گفته بود که از طرف حفاظت زندان یزد به وی گفته اند تا زمان اعلام ندامت و همکاری با بازجویان امنیتی از کلیه حقوق یک زندانی محروم خواهد شد».
این منبع در این گزارش ضمن اشاره به فشار و تهدید خانواده جلالیان افزوده است:« مدتی پیش پس از چندین مصاحبه علی جلالیان پدر زینب با رسانه ها و نهادهای حقوق بشری ماموران اداره اطلاعات ماکو اقدام به بازداشت او کردند. وی که سالخورده و بیمار است یک شب را در اداره اطلاعات تحت بازجویی گذرانده و آنجا مورد تهدید قرار گرفت. این پدر سالخورده در حال حاضر به قید وثیقه آزاد شده است».
این منبع همچنین گفت: «تیمی از بازجویان اداره اطلاعات که تحت عنوان «وکلای حقوق بشری» اواخر خرداد امسال در زندان قرچک ورامین به ملاقات زینب جلالیان رفته بودند وی را تهدید کردند تا زمانی که ابراز ندامت نکرده و با بازجویان اداره اطلاعات همکاری نکند این تبعید و فشارها ادامه خواهد داشت. یکی از مأموران امنیتی که خود را «سیروان رحیمی» از سنندج معرفی کرده است شماره ای در اختیار زینب قرار داده تا در صورت پشیمانی از روند فعلی که در پیش گرفته و تمایل به همکاری، با وی تماس بگیرد».
شایان ذکر است انتقال زینب جلالیان به زندان یزد چهارمین انتقال این زندانی در ماههای اخیر و چرخاندن و تبعید او از زندانی به زندان دیگر است.
این درحالی است که او پیشتر در زمانیکه در زندان قرچک ورامین بود به ویروس کرونا مبتلا شده بود و بدون هیچ رسیدگی به زندان کرمان و سپس کرمانشاه تبعید شد.
زندانی سیاسی زینب جلالیان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت بطور ناگهانی از زندان خوی به زندان قرچک ورامین منتقل شد،
وی در تاریخ ۵تیر۹۹ و در حال اعتصاب غذا از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان منتقل شد وی در حالی در سلول انفرادی در زندان کرمان نگهداری میشد که پیش از انتقالش به زندان کرمان در زندان قرچک ورامین به کرونا مبتلا شده بود و حالش بشدت وخیم بود و در تاریخ ۳۱ خرداد با درخواست بازگشت به زندان خوی و یا زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده بود.
وی روز سه شنبه اول مهرماه ۹۹ پس از تحمل سه مال سلول انفرادی درحالیکه وضعیت جسمی اش بشدت وخیم بود از زندان کرمان به زندان کرمانشاه منتقل شد.
اکنون و بعد از گذشت بیش از یک ماه تحمل حبس درزندان کرمانشاه به زندان یزد منتقل شده است.
در تاریخ ۱ مهر و هنگام انتقال زینب جلالیان به زندان کرمانشاه به دلیل وضعیت وخیم سلامتی او، مسئولین زندان کرمانشاه ابتدا از تحویل وی خودداری کرده بودند اما در نهایت با دخالت دادستان دادگاه عمومی و انقلاب کرمانشاه وی را قبول کردند.
یک منبع مطلع در رابطه با انتقال زینب جلالیان از زندان کرمان به زندان کرمانشاه گفته بود:
«از زمان انتقال زینب جلالیان به زندانهای کرمان و کرمانشاه به دلیل بستن دستبند و پابند به این زندانی و بر زمین کشیدن وی توسط ماموران امنیتی، مچ دست و پای وی بشدت مصدوم شده و همچنان نشانه های زخم و کبودی روی دست و پای او مشهود است».
همچنین یک منبع مطلع در مورد وضعیت جسمی زینب جلالیان گفته بود: «ریه‌های خانم جلالیان پس از ابتلا به کرونا در زندان قرچک و عدم رسیدگی پزشکی دچار آسیب جدی شده است و در این مدت به صورت مداوم سرفه میکند و دچار مشکل شدید تنفسی شده است. در این مدت همچنین به دلیل التهاب چشم راست وضعیت بینایی وی نیز بار دیگر دچار مشکل شده است».
درباره زینب جلالیان:
زینب جلالیان، متولد سال ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی است. او اسفند ماه ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از ماهها نگهداری در سلول انفرادی اداره اطلاعات این شهر و تحمل شکنجه‌های شدید جسمی و روحی، توسط دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «محاربه» به اعدام محکوم شد. این حکم پس از تایید در دادگاه تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد و پس از آن زینب به زندان خوی در استان آذربایجان غربی انتقال یافت. وی طی این سال‌ها در زندان به بیماری‌های متعددی از جمله اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان و کرونا مبتلا شده است.
پیشتر و در گزارشی دنیز جلالیان خواهر این زندانی سیاسی گفته بود: « زینب جلالیان از حضور دو بازجو امنیتی در کنار خود خبر داده و گفته که حق صحبت کردن به زبان کردی را ندارد و وی را مجبور به صحبت به زبان فارسی کرده‌اند» دنیز همچنین گفته بود: «زینب جلالیان در حالی که صدای وی به شدت گرفته بود و مرتبا سرفه می‌کرد، گفته است که بازجویان امنیتی دلیل این تبعید وی را ارسال اخبار زندان به نهادهای حقوق بشری و نوشتن نامه‌های سرگشاده اعلام کرده‌اند»
شایان یادآوری است که ماموران اطلاعات تلاش زیادی برای خریدن و به ندامت کشاندن این زندانی سیاسی کرده و می کنند در آخرین گزراش در این رابطه خانواده جلالیان اظهار داشته که در طول مدتی که زینب جلالیان در قرچک ورامین زندانی بوده، دو نفر که خود را «وکلای حقوق بشری» معرفی کرده اند با خانم جلالیان ملاقاتی داشته و از وی خواسته اند تا برای بهبود وضع خود با نهادهای امنیتی همکاری کند. زینب جلالیان اما به خانواده خود گفته بود که بدلیل عدم اعتماد به این افراد، از ادامه گفت و گو و صحبت با آنها وطرح خواسته هایش خودداری کرده است.
این زندانی سیاسی مقاوم پیشتر نیز بارها و بارها درخواستهای ماموران وزارت اطلاعات را برای انجام مصاحبه و ندامت رد کرده و اگر چه فشارهای بسیار زیادی از جمله شکنجه و محرومیت از درمان و احتمال از دست دادن بینایی چشمانش را تحمل میکند اما حاضر به همکاری با وزارت اطلاعات و دیکتاتوری جمهوری اسلامی نشده است.
از جمله اینکه وزارت اطلاعات شرط فرستادن زینب جلالیان به بیمارستان برای درمان را مصاحبه تلویزیونی اعلام کرده است و این زندانی سیاسی از انجام اینکار نیز امتناع کرده و به همین دلیل علیرغم تایید پزشکان در مورد ضرورت درمان، وی از این حق محروم میباشد.
زینب جلالیان نوشته است: «ای ستمگران، نظاره‌گر بودید و هستید، دیدید نمی‌شود با قتل‌عام، شکنجه و زندانی کردن ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمی‌تواند او را به زانو در بیاورد.
من زمانی به این حقیقت پی‌بردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشم‌هایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم‌تر می‌شوم.».
سازمان عفو بین‌الملل با انتشار بیانیه‌ای در اسفند۹۸ از مقامات حکومتی ایران خواست که زندانی سیاسی زینب جلالیان را آزاد کنند و به ۱۲ سال حبس ناعادلانه وی پایان دهند.
کارگروه بازداشت‌های خودسرانه سازمان ملل در سال ۱۳۹۵ طی درخواستی رسمی از جمهوری اسلامی ایران خواست تا زینب جلالیان را فورا آزاد کند و تمامی اقدامات لازم برای جبران خسارات تحمیل شده بر او را بدون تاخیر و بر اساس ضوابط بین‌المللی انجام دهد. طی رای صادره از سوی این کارگروه بین‌المللی محروم کردن زینب جلالیان از آزادی، خودسرانه و برخلاف اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی ـ سیاسی توصیف شده است و ایران موظف است تا مسئولان نقض حقوق این فعال سیاسی کرد را تحت پیگرد قانونی قرار دهد.برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید
به کانال نه به زندان نه به اعدام در تلگرام بپیوندید
https://t.me/NoToPrisonNoToExecution
