گزارشی که ذیلا میخوانید، یکی از زندانیان آزاد شده از مشاهداتش از وضعیت زندانیان در زندان مرکزی کرج بازگو کرده است.
به خواست این زندانی آزاد شده نام او در این گزارش آورده نشده است. این گزارش توسط کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، تهیه و تنظیم شده است.
«طی مدت زندان توسط دولتمردان زندان به ما خیلی ستمها شده و می شود. شکنجه ها زیاد است. مواد توسط مسئولان زندان وارد می شود و به فروش می رسد. به این وسیله زندانیان و خانواده های زندانیان را به چالش می کشند تا از آنها پول بگیرند.
غذا بسیار بی کیفیت است. هنگام آمارگیری با زندانیان بدرفتاری می شود. کلاسهای به اصطلاح آموزشی در زندان وجود دارد که خود ابزاری برای شکنجه روحی زندانیان است.
به پرونده ها رسیدگی قضایی نمی شود. بسیاری از زندانیان بلاتکلیف و به همین دلیل تحت فشارند به همین علت با کوچکترین جرقه ای با هم درگیر می شوند. مسئولان زندان و زندانبانان از این موضوع استقبال می کنند و به آن دامن می زنند.
در نمونه ای حدود سه هفته پیش رئیس زندان به یکی از زندانیان که مدت ۱۷ سال در زندان بوده سه بار وعده داد که او را آزاد خواهند کرد. اما بعد از ۱۰ روز به او گفت که آزادیت منتفی شده است. این زندانی به طرزی دچار جنون شد که با یکی دیگر از زندانیان درگیر و با چاقو او را مجروح و راهی بهداری زندان کرد.
آنچه در این زندان اتفاق می افتد اگر کتاب شود، کتابی بی نظیر خواهد بود. مردم نمی دانند ما در این زندانها چه می کشیم به ما به چشم بزهکار و مفسد اجتماعی نگاه می شود. خیلی‌ها در زندان جانشان را از دست دادند. حدود ۱۱۵ تن از دوستان من به ناحق در زندان اعدام شدند. بسیاری از خانواده ها همه چیزشان را از دست دادند.
جیره غذایی در ماههای اخیر کم شده و لوازم شوینده و بهداشتی داده نمی شود. ماهیانه فقط یک شامپو و یک عدد صابون می دهند. ۷۰ درصد زندانیان بدلیل نداشتن ملاقات، توان تأمین حداقل مایحتاجشان شامل غذا، مواد بهداشتی و سیگار را ندارند. به همین دلیل نمی توانند حداقل بهداشت خود را رعایت کنند. به همین دلیل بیماری گال و بیماریهای پوستی در این زندان شایع است.
بیماریهای داخل زندان
بیماری گال و بیماریهای پوستی شایع ترین بیماریها در میان زندانیان است. ایدز و هپاتیت در زندان مرکزی کرج بیداد میکند. در هر سالن حداقل ۵ تا ۱۰ نفر بیمار مبتلا به هپاتیت و حداقل ۱۲ زندانی مبتلا به ایدز هست. هیچ اقدامی از طرف بهداری زندان برای قرنطینه این بیماران انجام نشده و بیماری به دیگر زندانیان سرایت میکند.
مبتلایان به بیماری سل نیز در سالن‌ها در بین زندانیان دیگر زندگی می کنند. هر چند وقت یکبار اکثر زندانیان مبتلا به ویروسهای فصلی می شوند. چندی پیش تعداد زیادی از زندانیان دچار دل درد و ضعف شدید شدند و به شدت عرق می کردند. آثار بیماری شبیه وبا بود. به زندانیان گفته شد که این وبا نیست. تعداد زیادی از زندانیانی که به این بیماری مبتلا شدند، هنوز کاملا درمان نشده اند.
اما برای هر کدام از این بیماریها که مراجعه شود به زندانی بیمار مسکن یا قرص معده داده می شود. زندانی برای هر بیماری مراجعه کند به او همین دارو داده می شود. به جای درمان به بیماران می گویند بیماری شما عصبی است به دلیل زندانی بودن بیمار شده اید.
شرایط اسفناک زندانیان جدیدالورود:
زندانی جدید الورود جایی برای خواب ندارد و در کریدور زندان و هواخوری زندگی می کند.
زندانیان جدید قبل از ورود به بند به مدت ۴ تا ۵ روز در قرنطینه می مانند. سپس به سالن ۲ منتقل می شوند. بعد از دو ماه به سالن‌های دیگر منتقل می شوند. چون جدیدالورود هستند امکان استفاده از امکانات زندان را ندارند. تا یک سال تخت ندارند. به آنها سه پتو می دهند. شب ها باید در کریدور بخوابند. روزها هم سه پتوی خود را به هواخوری می برند و تا زمانی که هواخوری باز است در هواخوری می مانند. جدیدالورودها تا یکسال در سرما و گرما و باران در هواخوری زندگی می کنند.
برای گرفتن غذا باید در صف بایستند تا جیره غذایی را بگیرند و در همان هواخوری بخورند. زجری که زندانی در این مدت می کشد تا زمانی که یک تخت خالی شود و به او داده شود برابر با مرگ است و آرزوی مرگ می کنند.
اتهام برخی افرادی که با این شرایط روبرو هستند، چند گرم مواد مخدر است. تعدادی افراد مسن و بیمار هستند که در این شرایط روزگار می گذرانند. پیرمردی در بین این افراد است که با دو گرم تریاک دستگیر شده و شش ماه است بلاتکلیف است.
برخی از آنها فقط یک دست لباس دارند. به دلیل نداشتن امکان حمام و مواد بهداشتی شرایط اسفناکی دارند. زندانیان قدیمی تر نه فقط به خاطر خدا و انساندوستی، بلکه برای اینکه بیماری بیشتری در زندان شیوع پیدا نکند به آنان کمک می کنند. مواد بهداشتی و لباس در اختیار آنها قرار می دهند تا بتوانند کمترین موضوعات بهداشتی را حل کنند و از بیماریهای بیشتر پیشگیری کنند.
زندانیانی که در هواخوری زندگی میکنند و زندانیانی که پول ندارند، برای تأمین حداقلهای زندگی مجبورند تن به کارهای کثیف بدهند. زندانیان قدیمی تر که توان مالی دارند برای جلوگیری از شیوع بیماری و فساد بیشتر در زندان به بقیه کمک مالی می کنند.
متادون در زندان
متادون ظاهرا در زندان برای کنترل و ترک اعتیاد استفاده می شود. اما این ماده بدتر از هر نوع اعتیادی است. به گفته زندانیان عوارض استفاده از مواد مخدر دیگر کمتر از مصرف متادون در زندان است. تا دو سال پیش هر زندانی ۳۰ هزار تومان تحت عنوان حق ویزیت به بهداری پرداخت می کرد که روزانه به او متادون بدهند. اما از یکسال پیش هم به این دلیل که دیدند زندانیان توان پرداخت پول متادون را ندارند آن را به صورت رایگان توزیع می کنند. چرا که مسئولان زندان از اینکه زندانیان از متادون استفاده کنند و تمام وقت بخوابند، استقبال میکنند.
زندانیان معتاد آزاد بودند که از ۵ تا ۳۰ سی سی از این ماده استفاده کنند. تعدادی از زندانیان به این دلیل از بین رفتند. تعدادی از آنان مبتلا به هپاتیت و بیماریهای دیگر شدند. چرا که استفاده از متادون باعث از کار افتادن کبد، بالا رفتن قند خون، می شود. ۱۰ تا ۱۵ روز استفاده از متادون باعث پریدگی رنگ، زردی چشمان، ورم پوست، توهم و خواب زدگی می شود.
از دو ماه پیش قرصهایی به نام B2 به زندانیان داده می شود که جایگزین متادون است. این قرص را روی زندانیان تست می کنند. عملا از زندانیان به عنوان موش آزمایشگاهی استفاده می شود. به تعدادی از زندانیان قرصهای دیگر داده می شود که مستمر در حالت خواب آلودگی و توهم قرار دارند. تعدادی از زندانیان هم از قرص و هم از متادون استفاده می کنند.»
به کانال نه به زندان نه به اعدام در تلگرام بپیوندید
https://t.me/NoToPrisonNoToExecution
