مشکلات زنان زندانی در زندان اوین

با افزایش جمعیت و تراکم زندانیان، مشکلات زنان زندانی در زندان اوین افزایش یافته است

کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، ۲۳ مرداد ۱۴۰۱، یک منبع مطلع در گزارشی از مشکلات زنان زندانی در زندان اوین، و شرایط سخت این زنان خبر داد.

در گزارش این منبع آمده است: «زنان زندانی با مشکلاتی از جمله کمبود زمان تلفن و محرومیت از تماس تلفنی در روزهای آخر هفته، همچنین کمبود فضای کافی برای استراحت، مطالعه، کمبود وسایل بهداشتی و شوینده و مشکلاتی در زمینه غذایی و … مواجه هستند.»

این منبع گفت: «بخصوص در زمانیکه کرونا شیوع پیدا کرده وسایل بهداشتی و شوینده در دسترس زندانیان قرار ندارد و زنان با کمبود جدی در این زمینه مواجه هستند.»

ملاقات حضوری برای زنان زندانی سیاسی

از دیگر مشکلات زنان کمبود زمان و محرومیت از ملاقات حضوری به بهانه کرونا است. این درحالی است که زنداینان اختلاسگر بطور اختصاصی ملاقات حضوری دارند.

از سوی دیگر زنان زندانی سیاسی مجبورند فقط ملاقات کابینی داشته باشند، آنهم در شرایطی که شیشه های کابین ها بشدت کثیف و پر از نرده است. این نرده ها قبلا برای زندانیان خطرناک درست شده بود و زندانیان سیاسی، مالی و جرائم غیر عمد از قسمت بدون نرده استفاده میکردند. اما اکنون زندانیان سیاسی را مجبور کرده اند در این کابین ها ملاقات کنند. اکثر گوشی های سالن ملاقات هم خراب هستند. زندانیان علاوه بر اینکه تصویر خانواده خود را به خوبی نمی بینند صدای آنها را هم به سختی می شنوند.

قرنطینه بند زنان

قرنطینه بند فاقد امکانات اولیه بهداشتی است؛ یخچال و تلویزیون ندارد و بیشتر شبیه به شکنجه گاه است.

طبق آیین نامه سازمان زندانها، میوه، سبزیجات، لبنیات و گوشت باید بطور رایگان بین زندانیان توزیع شود، اما این بودجه ربوده می شود و حتی کسانی که می خواهند مواد مورد نیاز خود را از طریق فروشگاه خریداری کنند با مشکلات بسیار روبرو می شوند.

فروشگاه زندان خیلی دیر به دیر میوه و سبزیجات، لبینات و صنفی جات می آورد و وقتی هم که می آورد، در ابتدا مافیای بند، اجناس خوب را برای خود بر می دارند و جنس های بی کیفیت به زندانی های بی پناه و زندانیان سیاسی می رسد.

شایان ذکر است پیشتر بدلیل تراکم جمعیت زنان زندانی در زندان اوین، کرونا بصورت سریع و گسترده در بند زنان شایع شده و بسیاری زنان زندانی سیاسی را درگیر کرد. با این وجود عوامل زندان با بی توجهی و عدم جداسازی، زمینه گسترش بیماری را فراهم کردند. در چنین شرایطی، زنان زندانی از حداقل امکانات پزشکی و رسیدگی های ضروری محروم ماندند.