فیلمی از تخریب منازل بهاییان به بهانه‌های واهی

تخریب منازل بهاییان به بهانه حفظ منابع طبیعی تنها یک ادعا برای سرکوب بهاییان در کشور است

این روزها ویدئوهایی از حمله ماموران امنیتی به روستای روشنکوه و تخریب منازل بهاییان درشبکه‌های اجتماعی منتشر شده است. روستای روشنکوه از توابع بخش چهاردانگه شهرستان ساری است. ماموران امنیتی به همراه تعدادی از کارکنان حراست جهاد کشاورزی به منازل بهاییان در این روستا حمله کردند. این حمله به بهانه تخریب منابع طبیعی صورت گرفت. اما برای همه روشن است، این ادعایی بیش نیست و تخریب منازل بهاییان به منظور سرکوب آنها می‌باشد.

همانطور که در کلیپ مشخص است دو زمین در کنار هم قرار دارند؛ اما دو موقعیت حقوقی دارند که واقعی نمی‌باشد.

در مرداد و آبان‌ماه سال گذشته نیز ماموران امنیتی به چندین منازل بهاییان در این روستا بدون اخطار قبلی و ارائه حکم حمله کرده و آنها را تخریب کردند.

اداره منابع طبیعی ادعا می‌کند، ۱۴ قطعه زمین در روستای روشنکوه سابقا جنگل بوده و روستائیان با تصرف در اراضی جنگلی، به کشاورزی و ساخت و ساز مشغول هستند. این در حالی است که بنا به شهادت روستاییان این اراضی قدمتی بیش از ۷۰ ساله دارد.

تخریب منازل بهاییان در ۴۰ سال گذشته

تخریب منازل بهاییان و تصرف اراضی‌ آنها در۴۰ سال گذشته همواره ادامه داشته است. در سال ۱۳۹۹ نیز دادگاه انقلاب مالکیت اراضی ۲۷ بهایی روستای ایول ساری را غیرقانونی اعلام کرده بود. این دادگاه حکم به مصادره اراضی بهاییان به نفع «ستاد اجرایی فرمان امام» داد. به بهاییان نیز فرصت اعاده دادرسی در پرونده هیچگاه داده نشد.

مردم روستای روشنکوه و سایر نقاط کشور بارها شاهد تخریب منازل خود توسط ماموران امنیتی بوده‌اند. سران حکومت علت حمله به بهاییان را جاسوسی آنها برای اسرائیل قلمداد‌ می‌کنند. این درحالی است که اسرائیل در فرماندهی سپاه نفوذ زیادی داشته است و این بهانه برای سرکوب بهاییان خریداری ندارد.

فریاد مظلومیت خانواده‌های بهاییان بر خانه‌های ویران شده «ما هنوز زنده‌ایم»

با وجود ظلم آشکار حکومت علیه شهروندان بهایی، آنها دست از مبارزه برنداشته و همچنان با امید به آینده ایران بدون این حاکمیت زندگی می‌کنند.

پس از تخریب خانه‌های بهاییان در روستای روشنکوه، برخی از خانواده‌های بهایی که اموال و زمین‌های آنها توسط سران حکومت غارت شده، با حضور بر ویرانه‌های بر جای مانده از این ظلم، ندای آزادگی سر داده و خطاب به سران فاسد نظام فریاد زدند «ما هنوز زنده‌ایم و دوباره از همین آوارها جوانه می‌زنیم و سبز می‌شویم.»

شهروندان بهایی در چهار دهه گذشته از آزادی‌های مرتبط به باورهای دینی خود محروم هستند. این محرومیت سیستماتیک در حالی است که طبق ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر هر شخصی حق دارد که از آزادی دین و تغییر دین و اظهار آن به صورت علنی برخوردار باشد.

آمار غیر رسمی تعداد بهاییان در ایران بیش از ۳۰۰ هزار نفر ذکر شده است. اما قانون اساسی جمهوری اسلامی آنها را به رسمیت نمی‌شناسد و در این سال‌ها همواره تحت سرکوب سیستماتیک قرار داشته‌اند.