بند زنان «نسوان» در زندان مرکزی ارومیه

بند زنان زندان مرکزی ارومیه در یک سالن بزرگ قرار دارد که به ۸ اتاق با دیوارهای کوتاه تقسیم شده، در هر اتاق ۲۰ زندانی با ۱۶ تخت بسر میبرند…

زندان مرکزی ارومیه کجاست؟

زندان مرکزی ارومیه در کیلومتر ۵ جاده دریا در ارومیه مرکز استان آذربایجان غربی واقع شده‌است. این زندان در سال ۱۳۴۸ تأسیس و راه اندازی شد. نام دیگر این زندان، «زندان دریا» می‌باشد. ظرفیت این زندان ۷۰۰ نفر است، اما تعداد کل زندانیان آن در شرایط کنونی ۵ هزار نفر گزارش شده است.

این زندان علاوه بر ۱۵ بند مردان، بند شماره ۱۸ را نیز به زنان «نسوان» اختصاص داده است. «بند زنان» در یک سالن بزرگ قرار گرفته و بصورت کوپه بندی با دیوارهای کوتاه به ۸ اتاق تقسیم شده‌است. در هر اتاق حدودا ۲۰ زندانی با ۱۶ تخت وجود دارد که تعدادی از آنها بصورت کف خواب بسر می‌برند.

زندانیان زن در این اتاق‌ها – که دارای مساحت کوچک با تراکم بالای جمعیت و فاقد دستگاه تهویه هوا هستند – حدود ۲۲ ساعت در روز نگهداری می‌شوند.

رئیس زندان و مسئول بند زنان

رئیس زندان مرکزی ارومیه : داریوش بخشی

مسئول بند زنان : بداغی

وضعیت بهداشتی

در بند زنان زندان مرکزی ارومیه، فقط ۵ دستشویی و ۳ حمام وجود دارد. اکثر دستشویی‌ها خراب و غیرقابل‌استفاده می‌باشند. آبگرم برای استحمام به طور معمول قطع است و زندانیان مجبورند با آب سرد حمام کنند.

در این بند کودکان نیز همراه با مادران‌شان در زندان بسر می‌برند. با توجه به شلوغی و کثیفی این بند، کودکان در معرض ابتلاء‌ به بیماری‌های مختلف از جمله گوارشی و پوستی می‌باشند.

بیشتر زنان این زندان به اتهاماتی همچون خرید و فروش موادمخدر، کلاهبرداری، سرقت، قتل‌عمد و غیرعمد بازداشت شده‌اند.

وضعیت پزشکی و دارویی

یکی از اصلی‌ترین مشکلات زندانیان، امکانات محدود بهداری زندان است. سهمیه نوبت رسیدگی‌های پزشکی به بند زنان، ماهی یکبار می‌باشد.

دندانپزشک هر ۶ ماه یک بار امکان رسیدگی به بند زنان زندانی را دارد و کسانی که مشکل از ناحیه دندان دارند، باید ماه‌ها منتظر نوبت بمانند.

در این بند حتی به زنان باردار هم رحم نکرده و این زنان از دسترسی به مراقبت های ضروری پزشکی «ویژه دوران بارداری» محروم هستند.

شکنجه و محدودیت های اعمال شده به زنان زندانی

اعتراف‌گیری اجباری یکی از ابزار شکنجه در دست شکنجه‌گران است تا زندانیان را به زانو درآورند. «گلاله مرادی» از زنان زندانی، در رابطه با اعتراف‌گیری اجباری چنین می‌گوید: ‌«با ایجاد رعب و وحشت و تهدید فرزندانم، همچنین با اسلحه‌ای که روی میز بازجویی می‌گذاشتند و آن را دستکاری می‌کردند؛ می‌خواستند من را بترسانند».

این زندانی در ادامه می‌گوید: «بازجویان می‌گفتند باید حرف بزنی و اعتراف کنی! در غیر این‌صورت پسرانت را دستگیر و به زیرزمین خواهیم برد و زیر آنها گاز پیک‌نیکی روشن می‌کنیم و آنها با چشمان خودشان خواهند دید که تو اعتراف خواهی کرد».

وی می‌افزاید: «آنها پسر زیرسن‌قانونی من را دستگیر کرده و او را مجبور به اعتراف علیه من کردند. من را هم مجبور کردند اعتراف‌ها و گفته‌های پسرم را تایید و امضا کنم. بازجویان به من می‌گفتند به بچه‌ها و خانواده‌ات رحم کن و اعتراف بکن، وگرنه تک‌تک اعضای خانواده‌ات را به اینجا می‌کشانیم. ۴۰ روز تمام به این شیوه بازجویی و شکنجه شدم. بعد هم از من فیلم گرفتند و گفتند: اگر فردا روز، کاری بکنی این فیلم را پخش می‌کنیم و شکنجه‌ات می‌کنیم!».

بارها مأموران و شکنجه‌‌گران به بهانه بازرسی و وجود وسایل اضافی، پتوی شخصی زندانیان زن را با خود برده‌اند؛ در حالی که این پتوها با هزینه خانواده زندانی تهیه و برای وی ارسال شده است.

کاهش زمان هواخوری به ۲ ساعت در روز، تماس تلفنی به ۳ روز یک بار و منع شدن زندانیان از رفت و آمد به اتاق‌های دیگر زندانیان، از جمله محدودیت‌هایی است که به زنان زندانی اعمال می‌شود.

یکی از بهانه‌های مسئولین زندان برای اعمال محدودیت‌ به زنان زندانی، عدم شرکت آنان در کلاس‌ قرآن است.

در کنار محدویت‌های اعمال‌شده، کارمندان مرد زندان، روزانه زندانیان زن را مورد توهین و بی‌احترامی قرار داده و آنها را “بی‌اخلاق” خطاب می‌کنند!.